Ouderen en hun verkeringstijd

De jongens liepen aan de ene kant van de straat, de meisjes aan de andere kant. En dan maar naar elkaar kijken.
Zo kon een verkering beginnen in de Beijerlandselaan in Rotterdam – of zelfs een leven lang samen.
‘Hij kwam vragen of hij mijn tasje mocht dragen. Ik vond het werelds, het was zo’n knapperd. We hebben even met elkaar gelopen, maar de buitenkant bleek beter dan de binnenkant. Hij droeg wel meer tasjes, bleek later.’
Voor het project Wil je met me lopen? interview ik ouderen over hun verkeringstijd.
Hoe het begon. Wat wel mocht, wat niet. De rol van ouders, van de kerk…
Ik sprak met John, negentig jaar oud, die me vertelde dat hij net wéér verkering heeft. Zijn vrouw is zes jaar geleden overleden.
“Bij de Kerstinloop van het huis heb ik haar ontmoet. Leuk hoor. We doen kaartmiddagjes samen of maken een rondje om het gebouw – dan duw ik haar, want ze loopt niet meer. En we kunnen eindeloos verhalen uit de oude doos ophalen. Nee, het is echt leuk. Wie had dat gedacht…”
De verhalen worden gebundeld in een fysiek magazine – een tastbare verzameling liefde, herinneringen en geschiedenis.
De interviews laten zien hoe Nederland veranderde door de jaren heen.
De verschillen zijn groot, de verhalen nostalgisch – en tegelijk verrassend herkenbaar.
Gewone liefdesverhalen van gewone mensen. Leuk om te lezen voor jong én oud.
Wil je met me lopen? gaat het land in. Voor Stichting Verhaallijn verzamel ik verhalen op heel diverse plekken in Nederland.
Samen schetsen ze een beeld van de verkeringstijd rond 1950 – en soms dus ook van nu.
📬 Nieuwsgierig? Stuur me een DM, loop even met me mee.
#oralhistory #verhalenproject #ouderen #liefde #storytelling #humaninterest