Het leven haalt rare streken was zo’n uitdrukking van mijn oma waar je niet per se wijzer van wordt. Maar ik hoor soms verhalen waarvan ik denk ‘jemig.’
Ik schreef een deel van het levensverhaal van een vrouw met in eerste instantie een leven zoals zovelen. Je werkt, je hebt een partner, twee kleine kinderen…
Maar opeens uit het niets krijg je een psychose. Het zit niet in de familie, er waren eerder geen mentale problemen, in ieder geval niet meer dan een stroef lopende relatie stroef en dat twee kinderen onder de drie aanpoten is, maar niks wat verklaarde wat er gebeurde.
Dan sta je op zijn zachtst gezegd zelf ook wel even te kijken als je weer geland bent. En je familie, en je omgeving. Hoe moet het met je baan, is het eenmalig, komt het terug?
Met de vrouw gaat het nu goed, ze heeft zich omgeschoold naar een vak waar ze en haar werk en haar levenservaring heeft gebundeld, ze heeft haar kinderdroom gerealiseerd door een paard te aan te schaffen en de stroeve relatie ingeruild voor een hele fijne.
Happy end, min of meer want het is natuurlijk een enorm ingrijpende en ontregelende ervaring geweest.
Ons contact was heel prettig en vandaaruit gaan we nu samen aan de slag om een serie verhalen vast te leggen over mensen die ooit een psychose, of meerdere, kregen maar die hun levensgeluk hervonden. Hoopvolle verhalen dat het kan, een volwaardig, fijn leven na een ontwrichtende ervaring als een psychose. Daar had ze zelf zo’n behoefte aan had toen ze nog aan herstellen was: ‘Geef me uitzicht, geef me hoop.’
Maar die verhalen waren er niet of nauwelijks. Als het aan ons ligt zijn die verhalen er straks wel.
Ik initieer en organiseer verhalenprojecten rond oral history en levensverhalen van nu. Verhalen van ‘gewone’ mensen over liefde, vergankelijkheid en het menselijk tekort — in al hun vormen.— vastgelegd op een manier die raakt en verbindt. Wil je iets doen met herinneringen, familieverhalen of verhalen vastleggen van een buurt of organisatie? Neem gerust contact op. Ik denk vrijblijvend met je mee!
Recente reacties