Kwetsbaar, zo’n stigma dat de lading niet dekt, te veel gekoppeld aan onmacht en onvermogen denk ik. De ervaringsdeskundigen van Sterk uit Armoede gruwen ervan. Juist de kracht van deze vrouwen viel me op tijdens de interviews voor WISE van 75INq over (energie)armoede. Geen makkelijke levens, soms door foute mannen, dan weer door falend beleid, dan door pech met een hoofdletter P of door een mix ervan.

Toch dringt het woord kwetsbaarheid zich aan me op als ik terugdenk aan mijn ‘bestie’ van vroeger. Ze was jarenlang mijn beste vriendin. En zomaar, op een dag terwijl de zon gewoon scheen, is ze doodgegaan, pas vijfenveertig jaar.

Zomaar is misschien niet helemaal waar, want ze had psychische problemen, werd uiteindelijk een ’verward persoon’. Een jeugd vol misbruik had een definitief stempel op haar gedrukt. Er waren gesprekken, diagnoses, etiketten en zelfhulpgroepen, maar het hielp allemaal niets. Meestal hielp ze zichzelf als het leven ondraaglijk was, met drugs en drank, maar ook door ’s nachts mensen op te zoeken die de zelfkant al voorbij waren. Het was haar manier om overeind te blijven met zo’n ingewikkeld hoofd.

Maar uiteindelijk ging het mis. Hoertjes namen haar huis over, de pooiers droegen de spullen eruit, de buurt stond op zijn kop en zij zat zomaar stil in haar vervuilde huis, niet meer bij machte om zich te verzetten tegen haar demonen. Zo verdween ze bij stukjes en beetjes uit mijn leven en uiteindelijk helemaal, omdat haar hart stopte met kloppen.

Een naar verhaal, zou je denken, en dat is het ook. Maar tegelijkertijd: niemand zo leuk en zo wijs als zij. Hilarische verhalen, altijd vol zelfspot, relativering en humor. Ze belde me een keer midden in de nacht op om te vertellen dat ze de man van haar dromen had gevonden, zomaar in het café om de hoek. Ze zat nu bij hem thuis op de bank en het was allemaal o zo leuk, ze wilden gaan verloven. Klein nadeeltje was wel dat de prins in kwestie nogal van porno hield, maar ach, er is geen koe zo bont… Met gepaste reserve feliciteerde ik haar en wachtte af wat de volgende dag zou brengen. ‘s Morgens sprak ik haar al vroeg; de verloving was alweer verbroken, een paar bandjes porno à la, maar vierentwintighonderd banden tegen de wand opgestapeld was, zelfs voor iemand die niet snel iets vreemd vond, te veel van het goede.

Ik lachte, zij ook: ‘Toch effe verloofd geweest’, grinnikte ze.

Humor, zelfspot, vriendschappen en zorg konden haar niet behoeden voor een neerwaartse spiraal.

Op haar begrafenis waren weinig mensen, maar gelukkig konden we nog wel verhalen vertellen en konden we haar recht doen door te lachen en te huilen om wie ze was.

Ik ben altijd geïnteresseerd in levensverhalen maar het verhaal van mijn vriendin is de motivatie om voor de Walk of Life, gestart door @Arre Zuurmond, levensverhalen vast te gaan leggen van dak – en thuislozen. Iedereen heeft een verhaal, iedereen is meer dan een label, een fase of een ervaring.

Het verdriet om het verlies om mijn ‘bestie’ kan ik nog steeds voelen al is het lang geleden. Ze is voor mij van onschatbare waarde geweest, hoe verward dan ook.