Ik hoorde pas een paar jaar geleden dat mijn vader deze klok aan mijn moeder had gegeven voor haar vijfentwintigste verjaardag. De klok hangt tegenwoordig in mijn huis omdat mijn moeder om onnavolgbare redenen ‘weleens wat anders wilde’ na drieënvijftig jaar. Ze kochten destijds hem bij een antiquair in Zwijndrecht aan de dijk, de man nam het niet zo nauw met authenticiteit bleek toen ik hem voor een reparatie had weggebracht. Er zaten wat onderdelen van een hele andere klok waar ik vijftig jaar na dato nog kwaad om werd. Ik zag hem voor me, mijn vader en hoe hij zwijgzaam als altijd, met de fiets met het pontje overstak, het contante bij elkaar gemetselde geld in zijn zak. Hij ging de klok kopen voor zijn jarige vrouw, een romantische daad die me verraste en ontroerde. Ik had het niet achter hem gezocht. Ik vroeg me af waarom een klok, die klok, in die winkel? Was het om het idee dat antiek waardevast is, wat nietwaar bleek, of ook een beetje praktisch of vond hij hem gewoon mooi? Ik weet het niet en ik kom er dus niet meer achter want mijn vader is als jaren dood. De klok hangt nu aan mijn muur niet dat ik hem nou zo mooi vind want hij slaat twee keer op het hele uur wat tamelijk gekmakend is. Maar hij herinnert me aan mijn vader die hem elke dag opwond, soms poetste, dan weer een minuut naar voor of achteren zette. Ik vind het zo jammer dat ik niet het hele verhaal ken achter de klok. Zo’n verhaal gaat verloren en het is geen verhaal wat de wereld schokt maar voor mij had het waarde. En daar gaan (levens)verhalen over en dat maakt ieder verhaal belangrijk. Kleine stukjes persoonlijke geschiedenis die vertellen wie we zijn.
Ik leg in opdracht levensverhalen of specifieke levenservaringen vast — zorgvuldig, in de juiste toon, en met oog voor wat ertoe doet. Voor jezelf, een ander of om door te geven.
Recente reacties