Een brief

Ik denk weleens dat de generaties die nu opgroeien iets gaan missen wat mijn generatie nog wel kent: brieven. Ik heb nog steeds brieven van lang geleden, uit een tijd vóór WhatsApp en sociale media. De meest bijzondere briefwisseling die ik heb, is die tussen mij en een vriend/kunstenaar die in Duitsland woonde.
We begonnen met ansichtkaarten – korte groeten – die overgingen in korte briefjes. Die werden lange brieven in fabelvorm, versierd met plaatjes. De lange brieven groeiden uit tot pakjes met kleine kunststukjes, de pakjes werden pakketten met kunstwerken, en uiteindelijk mondde het uit in een tentoonstelling die op verschillende plekken in Nederland en Duitsland te zien was.
Mijn vriend is inmiddels overleden, waardoor de bewaarde brieven nog dierbaarder zijn geworden. Ze zitten in een doos, en af en toe kijk ik erin – een klein tripje naar Memory Lane.
Het zijn niet alleen tastbare herinneringen aan hem, maar ook aan mijn eerste stappen als schrijver en ontwerper. “Wie wat bewaart, die heeft wat,” luidt het gezegde. Datzelfde geldt voor vastgelegde verhalen.
Niet alleen voor mij, maar voor iedereen. Mijn ervaring is dat mensen die hun verhaal of een deel van hun levenservaring laten vastleggen daar blij mee zijn. Het geeft inzicht – groot of klein – in wie je bent en wat je heeft gevormd.

Ik leg in opdracht levensverhalen of specifieke levenservaringen vast — zorgvuldig, in de juiste toon, en met oog voor wat ertoe doet. Voor jezelf, een ander of om door te geven.