Ik heb eens het levensverhaal van een man opgeschreven die tientallen vrouwen had gehad. Er bleef er niet één bij hem, hij zelf bleef ook nooit. Hij had twee dochters bij één van die vrouwen maar zijn ex wilde hem niet meer zien. Voor die twee meisjes wilde hij zijn verhaal vastleggen. Toen het af was begreep hij zijn onmetelijke bindings- en verlatingsangst. De lange arm van een miserabele jeugd hield hem nog dagelijks in zijn greep. Hij veranderde niet maar kon met mededogen naar zichzelf kijken.

Het kan verhelderend zijn als je de rode draad ziet in je gedrag of je keuzes. Eventueel kun je dan een andere afslag nemen, dichter bij jezelf.

Als je heel erg ziek bent geweest kan het je helpen om afstand te nemen. Een vrouw liet elk detail vastleggen van haar ziekteproces, elk lichamelijk ongemak, elke emotie, elke vloek, alle doodsangst die ze gevoeld had en die ze niet had willen delen met familie en vrienden; ‘want die belastte je daar maar mee.’  

In ‘schrijf het van je af’, zit zeker een kern van waarheid. Maar als iemand vragen stelt over jouw verhaal, krijg je een andere uitkomst.

‘Dat is natuurlijk heel erg duur’, hoor ik ook wel. Dat valt heel erg mee en daarbij heeft het eeuwigheidswaarde, zeker als je je verhaal wilt doorgeven aan (klein)kinderen. Ook voor hen kan het een stukje zijn van hun rode draad.

Er zijn meerdere redenen om je eigen verhaal of geschiedenis op te laten schrijven.

Als je het overweegt kun je me een berichtje sturen, gewoon vrijblijvend.