Cliëntverhalen
Hoe is het om oud en afhankelijk te worden, om te worstelen met (jeugd) trauma, met verslaving, om helemaal opnieuw te moeten beginnen in een ander land? Wie kan daar nou beter over vertellen dan degene die het heeft ervaren?
Maar waarom is dat zo interessant?
Omdat het een toegankelijke, laagdrempelige manier is om soms best ingewikkelde dingen onder de aandacht te brengen, daar kan geen onderzoek tegenop.
Hoe vind je eigenlijk geschikte verhalen?
Bij een vraag om cliëntverhalen te maken benader ik de juiste contactpersonen. Samen met begeleiders of hulpverleners worden deelnemers geselecteerd. Maar het kan ook via een oproep op sociale media als je veel verhalen wilt verzamelen.
En dan in gesprek?
Eerst voer ik kennismakingsgesprekken: ik bereid mensen voor, vertel waar hun verhaal gepubliceerd wordt, vraag om toestemming voor publicatie, leg uit wat voor vragen er komen; net zo lang tot als alles duidelijk is. Als dat zo is maak ik een afspraak voor het interview. Dat kan live of via zoom.
Het eindresultaat
Ik werk het interview zo uit dat het lekker wegleest voor iedereen.
De opdrachtgever ontvangt van mij de digitale bestanden binnen de afgesproken deadline. Ik kan de verhalen ook bundelen of ze op een andere manier vormgeven maar dat is natuurlijk wat de opdrachtgever zelf wil.
De rekening: interviews zijn maatwerk.
Uit de spreekkamers van de reclassering: Vrouwen
‘Vrouwen, da’s niks, ik begin d’r niet meer aan. Ja, een neukertje natuurlijk, das logisch…’
Hij is groot en Antilliaan, ondanks de bewolking draagt hij een zonnebril.
Hij gaat verder met zijn visie op vrouwen tegen een man naast hem van hetzelfde kaliber.
‘Het zit zo: als een vrouw haar oren laat hangen naar haar moeder, dan ben je uitgespeeld als man.
Uit de spreekkamers van de reclassering: Arie
Een kilo schouderkarbonades met kruiden én een pakje roomboter heeft hij gestolen. ‘Ik moest toch eten’ is zijn verweer.
Een tengere, pezige man, met donker, glad achterovergekamd haar. Zijn huid is gelooid als een oude leren tas en hangt slap langs zijn uitstekende jukbeenderen. Zijn ogen liggen diep in hun kassen en kijken donker de wereld in.
Uit de spreekkamers van de reclassering: Een eigenzinnige man
Hij geeft me zó’n harde hand dat ik een uur later mijn ring nóg in de vinger voel waar ik hem niet draag.
Zijn uitstraling heeft een vergelijkbare hardheid; een hoekig gezicht met staalgrijze ogen erin.
Kaarsrecht zit hij voor me, zijn getatoeëerde handen liggen plat op tafel en hij kijkt me aan zonder dat ik welke emotie dan ook aan hem af kan lezen.