‘Mijn adem stokte toen ik de plakboeken vond vol fotootjes, tekeningetjes en teksten over mij, vol trots en liefde door mijn vader gemaakt. Wat hij tijdens zijn hele leven niet aan me had kunnen geven, vond ik na zijn dood in een la van zijn bureau.’
Ze kijkt me aan, ze is haar ouders kort na elkaar verloren, eerst haar moeder, nog geen twee jaar later haar vader. De band met haar ouders was matig geweest, de herinneringen aan haar jeugd zijn getekend door afstandelijkheid. Aan het huis zelf was ze niet bijzonder gehecht ook al was ze er opgegroeid.
Op achttienjarige leeftijd was ze uit huis gegaan om eerst een paar jaar in het buitenland te gaan wonen. Eenmaal terug in Nederland is ze op grote afstand van hen gaan gewoon. De kilometers kregen de schuld van het gebrek aan contact. Toen zowel zij en haar ouders ouder werden, was het contact iets beter maar veel verder dan een stroeve welwillendheid van beide kanten kwam het niet.
En nu waren ze dood en moest het huis worden leeggeruimd. Door haar, want broers en zussen had ze niet. Ze vroeg me haar te helpen om dingen van waarde te selecteren. Kamer voor kamer liepen we de spullen na en deden in dozen wat bewaard moet blijven.
Het pakte heel anders uit dan ze vooraf had verwacht. Tijdens het doorkijken van alle kasten, leerde ze haar ouders kennen, vormde ze zich een beeld van hun leven dat ze nooit eerder had gezien. Haar moeder met haar opschrijfboekjes, haar vader met zijn miniaturen en eindeloze oorlogsboeken.
Een inkijkje in het bescheiden, voorzichtige leven van twee bedeesde mensen die eigenlijk niet helemaal tegen het leven waren opgewassen. Ze ging haar ouders en hun onmacht beter begrijpen. Het deed niks af aan de afstand die ze vroeger had gevoeld maar het verzachtte haar oordeel. De plakboeken waren een geschenk en uiteindelijk het meest waardevolle uit het hele huis.